مریم رجوی غرب باید از تغییر رژیم در تهران حمایت کند
30 دسامبر 2024
با سقوط سوریه، رژیم تئوکراتیک به طور منحصر به فردی آسیب پذیر است – و به دنبال سلاح هسته ای خواهد بود
مریم رجوی
با سقوط دیکتاتور سوریه، یکی از حیاتی ترین متحدان تهران، سرنگونی رژیم دینی ایران بیش از هر زمان دیگری محتمل تر شده است. در پاسخ، علی خامنه‌ای، رهبر رژیم، احتمالاً خطرناک‌ترین مسیری را که می‌توان تصور کرد، دنبال خواهد کرد: تجهیز اصلی‌ترین حامی تروریسم در جهان به سلاح‌های هسته‌ای.
افشاگری های اخیر مقاومت ایران نشان می دهد که تهران به دنبال بمب اتمی خود سرعت بخشیده است. این بازی بی پروا با هدف منحرف کردن بحران های فزاینده داخلی و در عین حال جبران شکست های استراتژیک آن در سراسر منطقه است.
برای بیش از چهار دهه، آخوندهای حاکم بر ایران از طریق یک استراتژی دوگانه تسلط خود را بر یکی از قدیمی ترین و با سابقه ترین تمدن های جهان حفظ کرده اند: سرکوب بی رحمانه در داخل مرزهای خود و جنگ طلبی در خارج از کشور، که با صدور تروریسم و تجاوز در منطقه و فراتر از آن مشخص شده است.
بقای رژیم ایران عمیقاً با مداخله آن در منطقه عجین شده است و سوریه به عنوان محور اصلی این استراتژی عمل کرده است. اتحاد رژیم اسد با تهران به سپاه پاسداران انقلاب اسلامی ایران (سپاه پاسداران انقلاب اسلامی) اجازه داد تا یک کریدور مستقیم به سمت دریای مدیترانه ایجاد کند و نفوذ خود را به لبنان گسترش دهد و حیاتی ترین نماینده خود یعنی حزب الله را تقویت کند.
تهران بین سال‌های 2012 تا 2020 حداقل 50 میلیارد دلار را به درگیری‌های سوریه اختصاص داد. این تعهد مالی عظیم با هزینه‌های انسانی همراه بود، زیرا هزاران تن از نیروهای سپاه پاسداران انقلاب اسلامی، از جمله ده‌ها فرمانده عالی رتبه، برای حفاظت از رژیم اسد کشته شدند.
خامنه‌ای در اعتراف به اهمیت سوریه، در دیدار با خانواده‌های کشته‌شدگان رژیم در سوریه در دی ماه ۱۳۹۶، فرمودند: «اگر جلوی دشمنان و فتنه‌گران را نمی‌گرفتند، باید در تهران جلوی آنها را می‌گرفتیم.
ملا مهدی طائب، از نزدیکان خامنه ای، در فوریه 2013 اعلام کرد: «سوریه سی و پنجمین استان و استان استراتژیک ما است. اگر دشمن به ما حمله کند و بین سوریه و خوزستان (استان نفت خیز ایران) انتخاب کند، اولویت ما حفظ سوریه است. وی در ادامه تاکید کرد: اگر سوریه را حفظ کنیم، می‌توانیم خوزستان را پس بگیریم. اما اگر سوریه را از دست بدهیم، حتی نمی‌توانیم تهران را نگه داریم.»
آخوندها اکنون خود را در ضعیف ترین نقطه خود در دهه های اخیر می بینند. سقوط اسد یک رویداد لرزاننده است که پیامی پر طنین به جوانان سرخورده و مردم شورشی ایران ارائه می دهد: حتی نیروهای مسلح رژیم اسد که توسط ده ها هزار نیروی قدس سپاه پاسداران تقویت شده بودند، تنها در 11 روز فرو ریختند - مانند برف در هم فرو ریختند. خورشید تابستان وضعیت نیروهای مسلح خامنه ای بهتر از این نیست.
طی شش سال گذشته، رژیم ایران توسط چهار قیام سراسری و تعداد بی‌شماری اعتراضات کوچک‌تر تکان خورده است که به قیام گسترده سال ۲۰۲۲ ختم شد. محرک های اساسی این ناآرامی، از جمله اقتصاد در حال فروپاشی، تورم افسارگسیخته، بیکاری سرسام آور، فساد ریشه دار، و سرکوب سیستمی - به ویژه زنان را هدف قرار داده است - تنها بدتر شده است.
رژیم در تلاش برای سرکوب مخالفان، موج بی‌سابقه‌ای از اعدامها را با بیش از 650 اعدام در کمتر از پنج ماه در زمان ریاست جمهوری جدیدش، مسعود پزشکیان، به راه انداخته است.
آخوندها اکنون با یک دوراهی خطرناک روبرو هستند که هر گزینه مملو از خطر وجودی است. آنها می توانند یا از استراتژی چندین دهه صادرات تروریسم، جنگ افروزی و دنبال کردن سلاح های هسته ای عقب نشینی کنند یا به سرپیچی از جامعه بین المللی ادامه دهند.
همه نشانه‌ها حاکی از آن است که خامنه‌ای راه اول را تهدیدی فوری‌تر برای بقای رژیم خود می‌داند، زیرا از ترس تسریع در فروپاشی آن می‌ترسد. برای بیش از سه دهه، تلاش‌های جامعه بین‌المللی برای بازدارندگی تهران از این رفتارهای بی‌ثبات‌کننده بی‌ثمر بوده است. تا زمانی که خود رژیم سرنگون نشود، چنین تلاش هایی احتمالاً به همان سرنوشت ادامه خواهند داد.
برای مقابله با بحران در ایران، تحریم‌ها و فشارهای بین‌المللی اگرچه ضروری هستند، اما به تنهایی کافی نیستند. راه حل نهایی در پاسخ ایران نهفته است: تغییر رژیم به رهبری مردم و مقاومت سازمان یافته.
عناصر ضروری برای این تحول در حال حاضر وجود دارد. یک شبکه مقاومت با تجربه و سازماندهی شده با هزاران عضو متعهد در کنار یک جایگزین با پشتوانه اجتماعی گسترده و به رسمیت شناختن بین المللی عمل می کند. این اپوزیسیون یک برنامه سیاسی روشن و یک نقشه راه عملی برای ایجاد یک جامعه آزاد و دموکراتیک بیان کرده است.
در قلب این جنبش، جمعیت سرخورده ایران و یگان های مقاومت قرار دارند که موتور تحول را به حرکت در می آورند. بر اساس طرحی که توسط شورای ملی مقاومت ایران (NCRI) - ائتلاف دموکراتیک از نیروهای مخالف - پس از سرنگونی رژیم، یک دولت موقت برای حداکثر شش ماه تشکیل خواهد شد. مأموریت اصلی آن برگزاری انتخابات آزاد و منصفانه برای مجلس مؤسسان و انتقال حاکمیت به نمایندگان مردم خواهد بود. این مجلس سپس یک دولت موقت جدید را انتخاب خواهد کرد که وظیفه دارد ظرف دو سال قانون اساسی جمهوری جدید را تهیه کند.
این چشم انداز برای ایران آزاد جایی برای هرج و مرج باقی نمی گذارد. این کشور ملتی را متصور است که بر پایه دموکراسی بنا شده است، جایی که مشروعیت توسط صندوق های رای تعیین می شود، زنان از برابری کامل برخوردار هستند، ملیت ها و اقلیت ها خودمختار و محترم هستند، شیعیان، سنی ها و سایر مذاهب برابر هستند، دین و دولت از هم جدا می شوند، و صلح برقرار است. اولویت بندی شده است. یک ایران غیر هسته ای متعهد به ثبات منطقه ای به عنوان نیرویی برای پیشرفت در خاورمیانه ظاهر خواهد شد.
در شرایطی که رژیم ایران در عمیق ترین بحران وجودی خود غرق شده و مردم ایران تصمیم گرفته اند مسیر جدیدی را ترسیم کنند، جامعه بین المللی باید سیاستی جسورانه و واقع بینانه اتخاذ کند. باید رژیم را از هرگونه شانسی برای بقا محروم کند و حق مردم ایران برای سرنگونی ستمگران خود را کاملاً به رسمیت بشناسد. این سیاست باید شامل مسئول دانستن رژیم برای سرکوب، تروریسم و جاه طلبی های هسته ای خود باشد.
چنین رویکردی در سال 2025 راه را برای صلح و ثبات پایدار در منطقه و فراتر از آن هموار خواهد کرد. چشم انداز یک ایران دموکراتیک، سکولار و کثرت گرا اکنون بیش از هر زمان دیگری نزدیک شده است.
مریم رجوی رئیس جمهور منتخب شورای ملی مقاومت ایران است
https://www.telegraph.co.uk/news/2024/12/30/west-must-back-regime-change-iran-tehran/
Maryam Rajavi
The West must back regime change in Tehran
With the fall of Syria, the theocratic regime is uniquely vulnerable – and it will seek nuclear weapons
Gift this article free
Iranians burn a US flag during the government-sponsored Al Quds Day rally in Tehran
Iranians burn a US flag during the government-sponsored Al Quds Day rally in Tehran Credit: Abedin Taherkenareh/EPA-EFE/Shutterstock
Maryam Rajavi
30 December 2024 11:52am GMT
Maryam Rajavi
With the fall of Syria’s dictator, one of Tehran’s most crucial allies, the overthrow of Iran’s theocratic regime has become more plausible than ever. In response, regime Supreme Leader Ali Khamenei is likely to pursue the most perilous course imaginable: equipping the world’s foremost sponsor of terrorism with nuclear weapons.
Recent revelations from the Iranian Resistance indicate that Tehran has accelerated its pursuit of an atomic bomb. This reckless gambit is aimed at deflecting mounting domestic crises while compensating for its strategic failures across the region.
For over four decades, Iran’s ruling mullahs have maintained their grip on one of the world’s oldest and most storied civilisations through a dual strategy: ruthless repression within their borders and belligerence abroad, marked by the export of terrorism and aggression across the region and beyond.
The survival of the Iranian regime is deeply intertwined with its meddling in the region, and Syria served as the linchpin of this strategy. The Assad regime’s alliance with Tehran allowed Iran’s Islamic Revolutionary Guard Corps (IRGC) to establish a direct corridor to the Mediterranean, extending its influence to Lebanon and empowering its most critical proxy, Hezbollah.
Tehran funnelled at least $50 billion into the Syrian conflict between 2012 and 2020. This immense financial commitment was matched by human costs, as thousands of IRGC troops, including dozens of high-ranking commanders, were killed protecting the Assad regime.
admission of Syria’s importance, in a meeting with the families of the regime forces killed in Syria, in January 2017, Khamenei said, “If the enemies and seditionists were not stopped there ... we would have had to stop them in Tehran.”
Mullah Mehdi Ta’eb, a close confidant of Khamenei, declared in February 2013: “Syria is our 35th and strategic province. If the enemy attacks us and forces a choice between Syria and Khuzestan (Iran’s oil-rich province), our priority is to hold Syria.” He further emphasized, “If we retain Syria, we can reclaim Khuzestan. But if we lose Syria, we cannot even hold Tehran.”
The mullahs now find themselves at their weakest point in decades. Assad’s fall is a seismic event that delivers a resounding message to Iran’s disillusioned youth and rebellious people: even the heavily armed forces of Assad’s regime, bolstered by tens of thousands of IRGC Quds Force operatives, collapsed in a mere 11 days – dissolving like snow under the summer sun. Khamenei’s armed forces are in no better condition.
Over the past six years, Iran’s regime has been rocked by four nationwide uprisings and countless smaller protests, culminating in the sweeping 2022 uprising. The underlying drivers of this unrest, including a crumbling economy, rampant inflation, staggering unemployment, entrenched corruption, and systemic repression – particularly targeting women – have only worsened.
In an attempt to stifle dissent, the regime has unleashed an unprecedented wave of executions, with over 650 carried out in less than five months under its new president, Masoud Pezeshkian.
The mullahs now face a perilous dilemma, each option fraught with existential risk. They can either retreat from their decades-long strategy of exporting terrorism, warmongering, and pursuing nuclear weapons, or continue to defy the international community.
All indications suggest that Khamenei perceives the first path as the more immediate threat to his regime’s survival, fearing it would hasten its collapse. For over three decades, the international community’s efforts to deter Tehran from these destabilising behaviours have proven fruitless. Until the regime itself is overthrown, such efforts are likely to continue meeting the same fate.
To address the crisis in Iran, sanctions and international pressure, while necessary, are insufficient on their own. The ultimate solution lies in an Iranian answer: regime change led by the people and the organised Resistance.
The essential elements for this transformation are already in place. An experienced, organised resistance network with thousands of committed members operates alongside an alternative with broad social backing and international recognition. This opposition has articulated a clear political programme and a practical roadmap for establishing a free and democratic society.
At the heart of this movement are Iran’s disillusioned population and the Resistance Units, driving the engine of change. According to plan formulated by the National Council of Resistance of Iran (NCRI) – a democratic coalition of opposition forces – following the regime’s overthrow, an interim government will form for no more than six months. Its primary mission will be to hold free and fair elections for a Constituent Assembly, transferring sovereignty to the people’s representatives. This assembly will then elect a new interim government tasked with drafting a constitution for the new republic within two years.
This vision for a free Iran leaves no room for chaos. It envisions a nation founded on democracy, where legitimacy is determined by the ballot box, women enjoy full equality, nationalities and minorities are autonomous and respected, Shi’ites, Sunnis and other religions are equal, religion and state are separated, and peace is prioritised. A non-nuclear Iran committed to regional stability would emerge as a force for progress in the Middle East.
With the Iranian regime mired in its most profound existential crisis and the Iranian people resolved to chart a new course, the international community must adopt a bold and realistic policy. It must deny the regime any chance of survival and fully recognise the Iranian people’s right to overthrow their oppressors. This policy should include holding the regime accountable for its repression, terrorism, and nuclear ambitions.
Such an approach in 2025 would pave the way for lasting peace and stability in the region and beyond. The prospect of a democratic, secular, and pluralistic Iran is now closer than ever.
Maryam Rajavi is the President-elect of the National Council of Resistance of Iran
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر