یک طرح نادرست عمدی برای آشتی با ایران
نوشته آدام ترنر
نشنال ریویو
25 اوت 2024
شخصیتی که به لابی گری از جانب جمهوری اسلامی معروف است، پیشنهادهای عجیبی دارد که اتفاقا به نفع آن رژیم است.
تریتا پارسی، یکی از بنیانگذاران و معاون اجرایی موسسه کوئینسی برای حکومت داری مسئول و بنیانگذار و رئیس سابق شورای ملی ایرانیان آمریکایی (NIAC)، اخیراً تلاش کرد توضیح دهد که دونالد ترامپ، رئیس جمهور آینده چگونه باید با مشکل رژیم جهادی شیعه ایران "برخورد" کند. پارسی پس از گلایه از سیاست دوره اول ترامپ و اجرای کمپین «فشار حداکثری» که ترامپ مکرراً نسبت به آن ابراز افتخار می کند، به این نکته رسید:
فراتر از توافق هسته‌ای، دیپلماسی ترامپ احتمالاً می‌تواند منافع راهبردی مهم‌تری برای ایالات متحده را پیش ببرد: کاهش تنش‌های آمریکا و ایران نه تنها می‌تواند به حملات به سربازان و پایگاه‌های آمریکایی پایان دهد، بلکه به هموار کردن راه برای خروج آمریکا از عراق و سوریه کمک می‌کند، و در عین حال به کاهش حضور نظامی گسترده تر ایالات متحده در خاورمیانه کمک می کند. تفاهم با ایران پیش نیاز خروج از عراق و سوریه نیست – ترامپ باید صرف نظر از این موضوع، این نیروها را به خانه بازگرداند – اما کاهش تنش با تهران خروج آمریکا را آسان‌تر و کم خطرتر می‌کند.
یعنی پارسی که در سال 2015 نقش اساسی در لابی کردن دولت اوباما و کنگره برای ایجاد و تصویب برنامه جامع اقدام مشترک (برجام؛ توافق هسته ای ایران) داشت، اکنون از رئیس جمهور آینده ترامپ میخواهد که به حسن نیت خود ادامه دهد. آخوندها و آنها را متقاعد کنید که، بسیار خواهشمندیم، توسعه سلاح های هسته ای و حمایت از ترور را کنار بگذارند.
باورش سخت است که هیچ آدم معقولی این توصیه را جدی بگیرد.
بررسی دقیقتر کار را سخت تر می کند. اولاً، کار پارسی به عنوان رئیس لابی جمهوری اسلامی در آمریکا کاملاً شناخته شده است. زمانی که یک فعال دموکراسی ایرانی، حسن دایی، پارسی و نیاک را لابی رژیم اسلامی نامید، نایاک از دایی به دلیل افترا شکایت کرد. شکایت شکست خورد و NIAC مجبور به پرداخت خسارت به دایی شد. به گزارش بیزینس اینسایدر، تصمیم دادگاه «نور ناخوشایندی بر سازمان و فعالیتهای آن انداخت»، زیرا قاضی «پی برد که باور کردنی است که NIAC را به لابی‌گری از طرف ایران متهم کرد، بنابراین پست‌های وبلاگ [دایی] افتراآمیز نبود». یافته ها در این پرونده نشان داد که پارسی بین جواد ظریف - که در آن زمان سفیر ایران در سازمان ملل بود و بعداً به عنوان وزیر امور خارجه ایران بر سر برجام مذاکره می کرد - و اعضای کنگره "ترتیب ملاقات" داده است. در پاسخ به این اطلاعات، الیور رول، معاون سابق اف‌بی‌آی، اظهار داشت که «ترتیب جلسات بین اعضای کنگره و سفیر ایران در سازمان ملل متحد به نظر من مستلزم ثبت نام آن شخص یا نهاد به عنوان عامل یک قدرت خارجی است، که در این مورد ایران میباشد.»
دایی نوشت: علاوه بر این، ایمیل‌های ارسال شده توسط پارسی نشان می‌دهد که NIAC به عنوان «حداقل مدافع رژیم ایران» عمل می‌کند. محسن مخملباف، سخنگوی غیررسمی جنبش سبز ایران (که در سال 2009 به دنبال دموکراسی بود) گفت: «به نظر من تریتا پارسی متعلق به جنبش سبز نیست. من احساس می‌کنم لابی‌گری او در خفا بیشتر برای جمهوری اسلامی بوده است.»
بر اساس اسناد خود NIAC، که در جریان کشف شکایت آن علیه دای نیز رو شد، یکی از کارمندان سازمان پذیرفت که «باور کردن این سخت است که امیلی Blout] ، مدیر قانونگذاری NIAC در آن زمان]، و من کمتر از 20 درصد از زمان خود را به فعالیت های لابی اختصاص می دهیم»، با ارجاع به قانون افشای لابی در سال 1995، قانونی که انواع و سطح فعالیت های قانونگذاری را که باید به طور عمومی افشا شود، تعریف می کند. «من معتقدم که ما تحت این تعریف «لابی‌گر» قرار می‌گیریم.» روند کشف بیشتر نشان داد که NIAC «دستورات دادگاههای متعددی را زیر پا گذاشته است» و به طور نامناسبی تحویل اسناد خود را به [دایی] در طی بخش کشف دعوی به تأخیر انداخته و حتی جلوی برخی از اسناد را گرفته است.» چهار سناتور آمریکایی - مایک براون، تام کاتن، تد کروز و جان کیل - نگرانی زیادی در مورد لابی پارسی و NIAC برای رژیم ایران ابراز کردند.
همه اینها دلیل کافی برای رد این ایده میباشد که نسخه‌های سیاست پارسی بی‌طرفانه است و باید توسط هر کسی که علاقه‌مند به توقف تهدیدهای ایران علیه آمریکا یا جهان است جدی گرفته شود.
علاوه بر این، توصیه پارسی این واقعیت را نادیده می‌گیرد که لابی‌هایی که او و NIAC انجام داده‌اند، به همان چیزی بالغ شد که آنها ادعا می‌کردند راه درست برای مقابله با رژیم ایران است: برجام. برجام توسط دولت اوباما مذاکره شد و چندین قدرت غربی دیگر با آن موافقت کردند. این توافق چهار «ابزار» را به کار گرفت که ظاهراً منجر به توقف ایران برای دستیابی به تسلیحات هسته‌ای، تجاوز منطقه‌ای و حمایت از تروریسم ضد آمریکایی (و ضد اسرائیلی، ضد مسلمانان سنی و ضد غربی) می‌شود. اینها عبارت بودند از:
(1) دیپلماسی که پارسی دوباره خواستار آن است.
(2) پول، در قالب صدها میلیارد دلار تخفیف تحریمی که به رژیم ایران داده شد. طبق گفته رئیس جمهور سابق اوباما، کل مبلغ حداقل 150 میلیارد دلار تخمین زده می شود (اما احتمالاً بیشتر بود). به خاطر داشته باشید که بودجه رسمی ملی ایران در زمان توافق تنها حدود 47 میلیارد دلار بود و بودجه نظامی/تروریسم تخمینی آن حداقل 15 میلیارد دلار بود.
(3) مدارا و مماشات غرب: غرب پیوسته اقدامات ایران را ستوده و تروریسم و تجاوز مورد حمایت ایران را در سراسر جهان نادیده گرفته است.
(4) پذیرش وعده‌های واهی ایران از سوی غرب: غرب پیوسته وانمود می‌کرد که ایران با محدودیت‌های واقعی برای توسعه سلاح‌های هسته‌ای خود موافقت کرده است، با وجود، به‌عنوان مثال، این واقعیت که رژیم ایران پیوسته بازرسان بین‌المللی را از دسترسی به تأسیسات نظامی ایران و به احتمال زیاد سایت های هسته ای، منع می‌کرد.
برجام هرگز به یک ایران صلح جو منتهی نشد که دست از تعقیب سلاح‌های هسته‌ای، تجاوز، تروریسم و سیاست ضدآمریکایی خود برداشته باشد. آن‌طور که پارسی ادعا کرد، مشکل توافق ایران این نبود که «ستاره واقعی تلویزیونی تبدیل به رئیس‌جمهوری شد که به نظر می‌رسد دستور کارش عمدتاً تلاش برای خنثی کردن دستاوردهای سلف خود است»، دونالد ترامپ، نابخردانه و ناتوانانه تصمیم به لغو آن گرفت. مشکل، خیلی ساده، در این است که دلجویی از بازیگران بد کارآیی ندارد.
من قبلاً توصیه خود را در مورد آنچه رئیس جمهور آینده ترامپ باید برای «مقابله» با ایران انجام دهد، به ویژه با در نظر گرفتن خطرات دیپلماسی، شرح داده ام:
در غیاب تهدید، مذاکرات ارزشی غیر قابل اعتماد دارد. هارولد رود، مرجع برجسته منطقه توضیح می دهد: «ایرانی ها تنها پس از شکست دشمنان خود مذاکره می کنند. نشان دادن تمایل به گفتگو قبل از پیروزی از نظر ایرانیان نشانه ضعف یا عدم اراده برای پیروزی است.»
در مقابل، پیشنهادات پارسی رژیم خطرناک ایران را مهار نمی کند. همین کافی است که انسان را به تعجب وادارد که چرا او، یک لابیست ارشد سابق و آشکارا جانبدار آن رژیم، آن را پیشنهاد می کند.
https://www.nationalreview.com/2024/08/a-willfully-misguided-plan-for-conciliation-with-iran/
A Willfully Misguided Plan for Conciliation with Iran
By Adam Turner
August 25, 2024 6:30 AM
A figure known for lobbying on behalf of the Islamic Republic has some strange proposals that just happen to benefit that regime.
Trita Parsi, the co-founder and executive vice president of the Quincy Institute for Responsible Statecraft and the founder and former president of the National Iranian American Council (NIAC), recently attempted to explain how a future president Donald Trump should “deal” with the problem of the Shiite jihadist regime of Iran. After complaining about the policy of the first Trump term, and the implementation of the “maximum pressure” campaign that Trump frequently expresses pride in, Parsi got to the point:
Beyond a nuclear deal, Trump’s diplomacy can arguably advance an even more important U.S. strategic interest: Reduced U.S.-Iran tensions can not only bring attacks on U.S. troops and bases to an end, they will also help pave the way for an American exit from Iraq and Syria, while also helping to reduce the U.S.’s broader military presence in the Middle East. An understanding with Iran is not a prerequisite for leaving Iraq and Syria—Trump should bring the troops home regardless—but reduced tensions with Tehran make an American withdrawal easier and less risky.
That is, Parsi, who was an instrumental player in lobbying the Obama administration and Congress in 2015 to create and pass the Joint Comprehensive Plan of Action (JCPOA; the Iran nuclear deal), now wants a future President Trump to continue making nice with the mullahs and persuade them to, pretty please, lay off the nuclear-weapons development and the terror sponsorship.
It is hard to believe that any thinking person would take this advice seriously.
Further consideration makes it even harder. First, Parsi’s work as the head of the Islamic Republic’s lobby in the U.S is well known. When an Iranian democracy activist, Hassan Dai, labeled Parsi and NIAC the Islamic regime’s lobby, NIAC sued Dai for defamation. The lawsuit failed, and NIAC was forced to pay damages to Dai. The court’s decision, Business Insider reported, cast “an unsavory light on the organization and its activities,” as the judge “found it was conceivable that NIAC could reasonably be accused of lobbying on behalf of Iran, so [Dai’s] blog posts weren’t defamatory.” Discovery in the case showed that Parsi had “arranged meetings” between Javad Zarif — who at the time was Iran’s ambassador to the United Nations and later negotiated the JCPOA as Iran’s foreign minister — and members of Congress. In response to this information, the FBI’s former associate deputy director Oliver Revell commented that “arranging meetings between members of Congress and Iran’s ambassador to the United Nations would in my opinion require that person or entity to register as an agent of a foreign power; in this case it would be Iran.”
Furthermore, emails sent by Parsi, Dai wrote, indicated that NIAC functioned as “at least an advocate for the Iranian regime.” Mohsen Makhmalbaf, the unofficial spokesman for Iran’s Green Movement (which sought democracy in 2009) said, “I think Trita Parsi does not belong to the Green Movement. I feel his lobbying has secretly been more for the Islamic Republic.”
According to NIAC’s own documents, which also surfaced during discovery for its lawsuit against Dai, one of the organization’s employees conceded that “I find it hard to believe Emily [Blout; NIAC’s legislative director at the time], and I devote less than 20 percent of our time to lobbying activity,” referring to the Lobbying Disclosure Act of 1995, a law that defines the types and level of legislative activity that must be publicly disclosed. “I believe we fall under this definition of ‘lobbyist.’” The discovery process further revealed that NIAC had “flouted multiple court orders” and improperly delayed its delivery of documents to [Dai] during the discovery portion of the lawsuit and even withheld certain documents.” Four U.S. senators — Mike Braun, Tom Cotton, Ted Cruz, and Jon Kyl — expressed great concern regarding Parsi’s and NIAC’s lobbying for the Iranian regime.
All of this is enough reason to reject the idea that Parsi’s policy prescriptions are unbiased and should be taken seriously by anyone interested in stopping the Iranian threats against the U.S. or the world.
Moreover, Parsi’s advice ignores the fact that the lobbying he and NIAC have done already amounted to what they claimed was the correct way to deal with the Iranian regime: the JCPOA. The JCPOA was negotiated by the Obama administration and agreed to by several other Western powers. It deployed four “tools” that would, ostensibly, result in Iran’s ceasing its pursuit of nuclear weapons, its regional aggression, and its support for anti-American (and anti-Israel, anti–Sunni Muslim, and anti-Western) terrorism. These were:
(1) Diplomacy, which Parsi is calling for again.
(2) Money, in the form of hundreds of billions of dollars in sanctions relief that was given to the Iranian regime. The total is estimated to be at least $150 billion, according to former president Obama (but was likely more). Keep in mind that the official Iranian national budget at the time of the deal was only around $47 billion, and its estimated military/terror budget was at least $15 billion.
(3) Western tolerance and appeasement: The West consistently praised Iranian actions and excused Iranian-backed terrorism and aggression around the world.
(4) Western acceptance of illusory Iranian promises: The West consistently pretended that Iran had agreed to real restrictions on its development of nuclear weapons, despite, for example, the fact that the Iranian regime consistently denied international inspectors access to Iranian military facilities and likely nuclear sites.
The JCPOA never led to a peaceful Iran, which had ceased its pursuit of nuclear weapons, its aggression, its terrorism, and its anti-Americanism. The problem with the Iran deal was not, as Parsi claimed, that the “TV reality star turned President whose agenda appears to consist largely of trying to undo the achievements of his predecessor,” Donald Trump, unwisely and incompetently chose to undo it. The problem is that appeasing bad actors simply doesn’t work.
I’ve previously detailed my advice about what a future President Trump should do to “deal” with Iran, specifically considering the perils of diplomacy:
Negotiations are of questionable value in the absence of a threat. “Iranians negotiate only after defeating their enemies,” explains noted authority on the region Harold Rhode. “Signaling a desire to talk before being victorious is, in Iranian eyes, a sign of weakness or lack of will to win.”
Parsi’s suggestions, by contrast, would not rein in the dangerous Iranian regime. It’s enough to make one wonder why he, a clearly biased former chief lobbyist for that regime, is proposing it.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر